कावळा आणि चिमणीची गोष्ट (बालगोष्ट)

एकदा काय झालं, एका मोठ्या झाडावर एक कावळा आणि एक चिमणी राहात होते. दोघं शेजारी शेजारी घरटं करून राहत होते. कावळा जरा आळशी आणि खोडकर होता, पण चिमणी खूप कष्टाळू आणि शहाणी होती.

हिवाळा जवळ येत होता. चिमणीने खूप मेहनत करून आपल्या घरट्यात धान्य, काड्या आणि उबदार गवत साठवून ठेवलं. पण कावळा मात्र दिवसभर उडत बसे, मजा करीत बसे आणि म्हणे, “हिवाळा आला तर बघू, इतकं काय घाईचं आहे?”

हिवाळा आला. जोरदार वारा वाहू लागला, थंडी वाढली आणि पाऊसही सुरू झाला. चिमणी आपल्या घरट्यात सुरक्षित होती — तिला खायला आणि उबेसाठी सर्वकाही होतं. पण कावळा भिजला, थंडीने कुडकुडायला लागला आणि शेवटी तो चिमणीकडे गेला.

तो म्हणाला, “चिमणीबाई, मला थोडं आसरा द्या. खूप थंडी आहे, मी भिजलोय!”

चिमणीने दार उघडलं, त्याला आत घेतलं आणि म्हणाली, “कावळा भाऊ, आता लक्षात आलं ना की मेहनतच उपयोगी पडते? पुढच्या वेळेस लवकर तयारी कर.”

कावळ्याला आपल्या आळशीपणाची लाज वाटली आणि त्याने चिमणीचे आभार मानले.

शिकवण: मेहनत करणाऱ्यांनाच यश आणि सुरक्षितता मिळते. वेळेवर तयारी केल्यास संकटांपासून वाचता येतं.